"Fjordenes Tidende" (Måløy) hadde i julenummeret 1984 ein artikkel med overskrifta "Fela og folkemusikken har gitt meg mykje". Stykket er skrive av Hans Kvernevik frå Flister i Selje. Kvernevik fortel litt om fjordarmen Flister, og om kva fela og folkemusikken har hatt å seia i livet hans. Undertittelen på stykket er: "Eit attersyn". I attgjevinga her er det sett inn mellomtitlar og lagt inn nokre merknader.
Steffen Gausemel hadde ei kort skapingstid, men han gjekk inn for kunsten med heile sin hug. Allereie som liten synte Steffen seg å vere ein kreativ kar. "Mor hans trudde for visst at han kom til å bli kunstnar, for han brukte ikkje førebilete frå bøkene, som var vanleg i den tida, men teikna skisser frå det verkelege livet."
Den Trondhjemske postvei gjennom Sogn og Fjordane vart bygd i åra 1780-1806. Til grunn låg ein kongeleg resolusjon av 13. mai 1785 om regelbunden og vekefast postføring mellom Bergen og Trondheim. Postvegen la løpet for ein stor del av det riksvegnettet vi i dag har i fylket, og fekk såleis mykje å seia for utviklinga i mange av kommunane langs vegen.
Like ved kyrkja på Stårheim står ein høg bautastein. På ei bronseplate er skrive kven støtta er reist til minne om og i tillegg er innhogd ein bispestav og eit sverd lagde i kross. Bygdefolket reiste steinen i 1960.
Bolette C. Pavels Larsen (1847-1904) si novellesamling Smaoe Skjeldringa var ei av dei første skjønnlitterære bøkene frå Sogn og Fjordane på nynorsk. Novellene er skildringar av folkelivet i Sogn på slutten av 1800 talet sett gjennom forfattaren sine auger.
"Tinghuse" er det folkelege namnet på den gule bygningen med postadresse Skrivarvegen 7 like nedom riksvegen midt mellom Hanahaug og Hermansverk. Pr. juni 2005 var alle kontorfolka i Tinghuset kommunalt tilsette. I 1939 derimot, då huset stod ferdig, var det nesten ingen kommunale tenestemenn. Tinghuset var meir eit statshus og fylkeshus enn eit kommunehus.
”Her har det vori lite gjort til denne tid, men vilkåri er her. Naturi er skiftande med brear og fjell, fossar og vatn og mildt og sterkt i fager sameining. Ein lekk i rett lei er det no ein no byggjer bilveg til Nigardsbreen” (Sitat frå møteboka til kommunestyret i Jostedal 1957 om sak – turistnæring.)
"Bjørnen skoten fredag. Det var ein stor og gamal hannbjørn." Dette var overskrifta på oppslaget i avisa Sogn og Fjordane 28. mai 1956. I fleire år har hadde bjørnen vore til "forarging for folket i Jostedalen og på Veitastrondi," skreiv avisa.
År 2015: «Siden kabelen ruster og treverket råtner vekk, vil også løypestrengene være forsvunnet som kulturminne om en del år.» (Wikipedia). Leikanger kommune har i alle høve ein løypestreng som pr. 2015 ikkje er borte, om enn strengen er rusta og stramme-rullen av tre ved endepunktet nede, ber preg av rotning. Eit jordingsfeste og jordingskabel i kopar, derimot, ser nesten ut som nytt. Løypestrengen er å finna i Fatla. Han kryssar råsa mellom Sanden og Korahola.
Gjengedalsstøylen (sommarstøl) ligg i nedre del av Storevatnet ca. 485 m o.h. Alle brukarane på gnr. 19, Gjengedal, har sin støl her bortsett frå bnr. 4 og Dalheim. Dei to siste har støl ved Dalevatnet. Stølen er romsleg med store stølsteigar som delvis er fulldyrka, og med store vidder for beite og slått. Husa er store av di familien kunne vere der store delar av sommaren med krøtterstell, støl- og utmarksslåtter. Gjengedalsstøylen er brukt i mjølkeproduksjon av dei fleste bruka.
Fjellstova frå 1300-talet ".. til Benyttelse for Reisende udenfor Bondestanden og ingenlunde til Brug for Bønder i nogen slags Maade".
Inne i ei vik på vestsida av Lustrafjorden, midt imot Ornes på andre sida av fjorden, ligg den gamle idylliske strandstaden Solvorn. Bygda ligg bratt oppover lia og flatar ikkje ut før ved Øvrabø. Nede ved fjorden voks det fram ein tettstad der strandsitjarane budde. I Solvorn finn ein framleis dei gamle bygningane og bygningsstrukturen frå slutten av 1800-talet og byrjinga av 1900-talet. Funn av gjenstandar som skriv seg attende til 800-talet syner at Solvorn har hatt god kontakt med omverda frå tidlege tider.
Margaret Sophia Green Kvikne (1850-1894) var frå England, og dotter av ein prest. I 1888 klatra ho som første kvinne på Store Styggedalstind. Seinare gifta ho seg i Balestrand og vart initiativtakar til St. Olafs kyrkje - Engelskkyrkja.
Rett nedom det gamle posthuset i Høyanger står ein minnestein over fem som sette livet til i krigsåra 1940-1945. To sat i tysk fangenskap, tre var sjøfolk i utanriksfart. Minnesteinen vart avduka 7. juni 1947.
Den 28. desember 1952 døydde Marianna Bøe, fødd 1880. Ho budde i bedehuset Fredheim som stod i dagens Stryn sentrum. Huset blei rive nokre år seinare. Det var ikkje tilfeldig at Marianna Bøe nettopp hadde husvære i dette huset dei siste åra av livet sitt. Ho hadde tilknytning til Fredheim, som misjonær i Afrika.