På Ask i Askvoll dreiv Sogn og Fjordane fylke i over 40 år sjukeheim for tuberkuløse. Dette var den store folkesjukdommen i første halvdel av 1900-talet, og det vart bygt opp ei rekkje heimar og sanatorium der dei sjuke vart plasserte og behandla. Først etter andre verdskrigen kom det gode medisinar, og talet på tilfelle av tuberkulose har gått kraftig tilbake.
Sogn og Fjordane hadde i mange år lege langt etter dei fleste fylke når det gjaldt sinnssjukeomsorga. Dei sjukaste vart plassert på Neevengaarden Asyl i Bergen, eller på andre institusjonar utanfor fylket. Dei andre vart sette bort på gardar eller bruk der dei kunne ha ein heim og gjera nytte for seg. Men etter krigen tok det offentlege helsestellet for alvor til å arbeida med saka.
Tæring og spillsykje hadde vore ei sann plage for folk ved kysten i alle år, men frå 1850-talet gjekk spillsykja attende, medan tuberkulosen (tæring) auka. Ved år 1900 var det vår alvorlegaste folkesjukdom, med omkring ti tusen tilfelle for året, mest blant ungdom.
Det første fylkeskommunale sjukehuset i Sogn og Fjordane stod ferdig i Florø i 1933. Det hadde sitt grunnlag i det gamle Raudekross-sjukehuset frå 1926, som igjen var grunnlagt på eit fiskarsjukehus frå 1865. Ein samla by har kjempa for å halde sjukehusdrifta oppe. Dermed har sjukehuset styrkt Florø sin identitet. I 1995 vart sjukehuset ei avdeling under Sentralsjukehuset i Førde.
På Via i Førde ligg sentralsjukehuset for Sogn og Fjordane, som òg er lokalsjukehus for meir enn halve fylket. Dette var, fram til at staten overtok styringa av sjukehusa, den største arbeidsplassen i fylkeskommunen og det største fylkeskommunale bygget, realisert etter ein uvanleg hard politisk strid.
Lærdal sjukehus kom i stand trass i stor motstand frå fylkespolitikarane. Sjukehuset vart skipa i 1902 etter initiativ frå distriktslækjaren i Lærdal.