År 2003
Vegtraséen over Haukåsen tek av frå ein rasteplass på Hellemoøy, ein snau kilometer etter gardstunet på Alsmo. Vegen går i jamn stigning gjennom blandingsskog til høgaste punktet etter snaue to kilometer. Herifrå går han skrått nedover - det siste stykket langs eit sva - , til Myten heilt sør i grenda Myklemyr. Etter ein krapp sving følgjer han Hompedøla til gamle ''MYTEN BRO''.
Utviding på Myklemyrsida
Medan gamlevegen på Alsmo-sida ligg urørd, er han på nordsida no heilt annleis. I 2001 vart det gjeve grønt lys for å utvida og forsterka for utmarks-køyrety. Føremålet var å få betre utnytting av utmarka i området oppover frå Haukåsen. Det var turvande å sprengja der vegen var for smal og der det låg små bergknausar tett attmed eller inn i vegbana. I anleggsvilkåra var med at det skulle farast fram med varsemd og at ein mest mogeleg skulle gjera seg nytte av det opphavlege vegfundamentet, vidare at vegbana skulle dekkjast med ''humusmateriale''.
Sommaren 2003 kom det reaksjonar i pressa. Det vart påpeika at gamlevegen stykkevis var heilt øydelagd og at det fleire stader var rasa ned svære mengder utsprengd stein. Det vart óg spurt om arbeidet svara til vilkåra om å fara varsamt fram.
Tilrettelegging for turgåing
På kartet Breheimen er gamlevegen over Haukåsen merka som tursti med stipla raud line. Men sjølv om vegen og området er særs interessant, kan det på Alsmo-sida sjå ut som det har vore langt mellom turgjengarane. Vegen er nokre stader tilgrodd og den vesle stien langsetter vegbana vitnar om liten trafikk. Det er ikkje skilta ved endepunkta, og ved Myten er det knapt nok parkeringsplass for to personbilar.
Statens Vegvesen har laga til rasteplass på Hellemoøy på Alsmo-sida. Vegen og terrenget eignar seg særs godt for born, - her er fleire stader tre å klatra i, steinar å kliva på, holer å krypa inn i, skogsbær å plukka.
Vanskelege vegtilhøve
Hovudvegen i Jostedal med sidevegar og gardsvegar har til alle tider vore livsviktige for folket, men samstundes alltid ''et smertens barn''. Opp gjennom heile dalen vekslar det mellom tronge gjel og opne område med folk busette på begge sider av elva. Med jamne mellomrom kjem det ned småelvar og grøver (bekker) frå sidedalene og fjellsidene. Naturtilhøva gav mange stader svingete og bratt veg, og eit utal bruer. I tillegg var det ofte flaum og snøras som gong etter gong reiv ned eller påførte skade. Då vart utbetring, omlegging, oppattbygging, reparasjonar og vedlikehald faste gjeremål, og desse vart gjengangarsaker i kommunestyret frå 1838.
Ei vegsak-innførsle i møteboka til kommunestyret, desember 1889, er vel hundre år seinare eit stykke vegsoge:
Etter at dei lenge berre hadde hatt ride- og sledeveg opp dalen, hadde dei etter kvart drive på med å utvida for køyring med hjulreiskap. Men trass stor arbeidsinnsats og ''betydelige økonomiske Opofrelser'' frå oppsitjarane, var vegstandarden i 1889 likevel elendig, går det fram av møteboka.
''.. og da Veien viser sig overalt at være for smal og hver eneste en af de først af sammenlagte murer holder paa at falde ud, idet der ikke gaar noget Aar uden at disse maa repareres, maa nødvendigvis en endnu høiere Del af Herredets Veie i en nær Fremtid omlægges, hvis de Reisende ikke i endnu høiere Grad end tidligere skal udsættes for Livsfarer.''
Omlegging ved Haukåsen
Ei viktig omlegging var alt i gang. I 1889 fekk amtet stortingsløyving til å byggja veg fram til Haukåsgjelet, langs bergveggen gjennom gjelet og vidare opp til Myten på Myklemyr. Arbeidet var ferdig i 1891. Den eldgamle vegen over Haukåsen vart samstundes avvikla som vedlikehaldsveg, og det vart færre ''yderst besværlige skarpe Kroger'' for dei reisande.
Ordførar A. E. Ormbergstøl gledde seg. Han skreiv i møteboka: ''Det er vistnok (tyder her: i sanning) en stor Herlighed for Jostedal at Omlægning af Haukaasen, som nu er paabegyndt, blir udført ..''
